Pochodzenie

Posiada kanadyjski i francuski paszport, jej ojciec jest Francuzem. Pomimo identyfikacji narodowościowej jako francusko-kanadyjskiej, języka francuskiego zaczęła się uczyć w wieku 28 lat.

Dzieciństwo i początki kariery

Urodzona w Belleville, Ontario w rodzinie Judy (z domu Loshaw) i Johna Lavigne – gospodyni domowej i pracownika firmy telekomunikacyjnej. Ma starszego brata Matta oraz młodszą siostrę Michelle. Gdy miała pięć lat jej rodzina przeniosła się do pobliskiego miasteczka – Napanee, w którym artystka dorastała.

W dzieciństwie interesowała się hokejem, baseballem i jazdą na deskorolce, a marzyła o zostaniu policjantką. W wieku dziesięciu lat dała pierwszy solowy występ w chórze kościelnym. Od tego czasu zaczęła kształcić się w kierunku muzycznym. Kiedy miała dwanaście lat samodzielnie nauczyła się gry na gitarze. Jej ojciec urządził w ich domowej piwnicy małe studio nagraniowe, wyposażone w mikrofon, perkusję, keyboard i gitary. W wieku czternastu lat napisała swoją pierwszą piosenkę, która nazywała się „Can't Stop Thinking About You” i opowiadała o jej młodzieńczej miłości.

W roku 1999 została finalistką radiowego konkursu, w wyniku czego zaśpiewała z Shanią Twain jej utwór „What Made You Say That”, w Ottawie. W trakcie występu zauważył ją Stephen Medd – lokalny wykonawca muzyki folk, który zaproponował jej występ w swoim albumie – The Quinte Spirit, w utworze „Touch the Sky”. Po roku przerwy ponownie nawiązała z nim współpracę, nagrywając kolejne dwa utwory – „Two Rivers” oraz „Temple of Life”, wydane na następnej jego płycie – My Window to You.

W 2000 roku jej ówczesny menadżer – Cliff Fabri namówił ją na wyjazd do USA i współpracę z amerykańską wytwórnią płytową – Arista. Piętnastominutowy występ przed przedstawicielami wytwórni wystarczył na podpisanie kontraktu na nagranie dwóch następnych albumów. Prace nad albumem rozpoczęto. Początkowo muzyka Lavigne miała być utrzymana w stylu folkowym, takim jak jej pierwsze utwory. Stwierdziła jednak, że ten styl do niej nie pasuje i nie może śpiewać cudzych piosenek. Po pewnym czasie wyznała, że pisze własne utwory. Materiał zaczęto nagrywać na nowo, według jej zamysłu. Nawiązała współpracę z zespołem The Matrix oraz Clifem Magnessem, z którymi napisała większą część utworów na płytę.

2002-03: Let Go

4 czerwca 2002 roku wydała swój pierwszy album – Let Go. Płytę promowano singlem „Complicated”. Innymi rozpoznawalnymi utworami z płyty stały się także single „Sk8er Boi”, „I'm with You” oraz „Losing Grip”. Album jest utrzymany w charakterystycznym dla piosenkarki, pop-rockowym stylu z wyraźnymi wpływami muzyki rockowej. Płyta sprzedała się w ponad szesnastu milionach egzemplarzy – zdobywając przy tym sześciokrotnie status platynowej w USA, co uczyniło Lavigne najlepiej sprzedającą się artystką 2002 roku. Dodatkowo, w USA album dotarł na drugą pozycję w notowaniu Billboard 200, a w Wielkiej Brytanii, Kanadzie i Australii stał się numerem jeden. W Wielkiej Brytanii 17-letnia wówczas piosenkarka stała się najmłodszym artystą, któremu udało się zdobyć pierwsze miejsce w notowaniach.

Debiutancki singiel wokalistki, „Complicated” zadebiutował na 1 miejscu w Australli oraz na 2 pozycji w Stanach Zjednoczonych. Stał się jednym z najlepiej sprzedających się singli kanadyjskich artystów. Kolejne single, „Sk8er Boi” oraz „I'm with You” znalazły się w pierwszej dziesiątce na notowaniach w USA. Dzięki sukcesom swoich trzech pierwszych singli, Lavigne stała się drugim artystą w historii, którego aż trzy single z debiutanckiego albumu stały się numerem jeden.

Na gali MTV Video Music Awards w 2002 roku, wraz z teledyskiem do utworu „Complicated” zdobyła tytuł Najlepszego nowego artysty. Podczas Juno Awards w 2003 zwyciężyła aż w czterech kategoriach.

W styczniu 2003 roku, piosenkarka wyruszyła w swoją pierwszą trasę koncertową – Try To Shut Me Up Tour. Podczas trasy wykonywała wszystkie utwory z debiutanckiego albumu oraz covery – „Knockin’ on Heaven’s Door” Boba Dylana i „Basket Case” zespołu Green Day, a także utwór „I Don’t Give”, będący stroną B singla „Complicated”. Z tej trasy pochodzi pierwsze DVD koncertowe wokalistki – My World.

W 2002 roku wystąpiła także w teledysku do piosenki „Hundred Million” zespołu Treble Charger. Podczas gali MTV's Icon w 2003 roku zaśpiewała utwór „Fuel” w hołdzie dla zespołu Metallica.

2004-05: Under My Skin

25 maja 2004 roku wydany został drugi album piosenkarki – Under My Skin. Pierwszym singlem pochodzącym z płyty był utwór „Don't Tell Me”. Wielkimi przebojami okazały się kolejne dwa single – „My Happy Ending” i „Nobody's Home”. Jako czwarty singiel promocyjny wydano także utwór „He Wasn't”. Płyta wyróżnia się w całej dyskografii artystki rockowym, cięższym brzmieniem. Album zadebiutował na szczytach list przebojów w takich krajach jak Wielka Brytania, Kanada, Stany Zjednoczone, Australia, Meksyk i Japonia[18]. W USA i Wielkiej Brytanii album sprzedał się w ponad dziesięciu milionach egzemplarzy. Większość utworów na płycie Lavigne napisała wraz z kanadyjską artystką Chantal Kreviazuk, która nauczyła ją też gry na pianinie. Producentami albumu są Don Gilmore, Raine Maida oraz Butch Walker.

W 2004 roku wyruszyła w krótką trasę – Live and By Surprise Tour, w trakcie której występowała w centrach handlowych w wybranych miastach w USA i Kanadzie. Podczas koncertów towarzyszył jej gitarzysta jej koncertowego zespołu i zarazem przyjaciel – Evan Taubenfeld. Zagrali łącznie dwadzieścia jeden koncertów, wykonując akustyczne wersje piosenek z albumu.

Pod koniec 2004 roku wyruszyła w swoją pierwszą światową trasę – Bonez Tour, która trwała cały następny rok. Podczas trasy powstało kolejne DVD piosenkarki – Live at Budokan. Warto dodać, że podczas tej trasy wokalistka zagrała w katowickim Spodku. Był to jej pierwszy koncert w naszym kraju

Podczas World Music Awards w 2004 zwyciężyła w dwóch kategoriach – Najlepszy pop-rockowy artysta oraz Najlepiej sprzedający się kanadyjski artysta. Na Juno Awards w 2005 zdobyła trzy nagrody.

Lavigne jest współautorką piosenki „Breakaway” napisanej dla Kelly Clarkson. Utwór znalazł się na ścieżce dźwiękowej do filmu Pamiętnik księżniczki 2: Królewskie zaręczyny oraz debiutanckim albumie Clarkson[20]. Podczas Fashion Rocks w 2004 roku, zaśpiewała utwór „Iris” z repertuaru Goo Goo Dolls wraz z wokalistą zespołu – Johnem Rzeznikiem. Nagrała także piosenkę przewodnią do The SpongeBob SquarePants Movie.

2006-08: The Best Damn Thing

26 lutego 2006 roku Lavigne wystąpiła na ceremonii zamknięcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Turynie, wykonując utwór „Who Knows”.

Podczas nagrywania swojego trzeciego albumu, Fox Entertainment Group poprosiło ją o napisanie piosenki do filmu fantasy Eragon. Napisała i nagrała dwa utwory, jednak tylko jeden z nich – „Keep Holding On”, znalazł się na ścieżce dźwiękowej do filmu. Potem przyznała jednak, że jej album będzie utrzymany w zupełnie innym klimacie niż utwór wykorzystany w filmie.

17 kwietnia 2007 ukazała się jej trzecia płyta pt. The Best Damn Thing. Pierwszym singlem z niej pochodzącym był międzynarodowy przebój „Girlfriend”. Przez sporą część fanów album został przyjęty chłodno, ze względu na radykalną zmianę stylu artystki. W przeciwieństwie do poprzednich wydawnictw piosenkarki, na płycie zawarto mniej osobistą i bardziej beztroską muzykę[26]. Przebojami na skalę światową stały się również utwory „When You're Gone”, „Hot” oraz „The Best Damn Thing”. Już w pierwszym tygodniu album zadebiutował na szczycie notowania Billboard 200. Album sprzedał się w ponad sześciu milionach egzemplarzy na całym świecie.

Singiel „Girlfriend” stał się numerem jeden na notowaniu Billboard Hot 100. Szczyt list przebojów zdobył także w Kanadzie, Australii, Japonii i we Włoszech. Na samym teledysku do utworu piosenkarka zarobiła około dwa miliony dolarów. Do tej pory żaden inny singiel Lavigne nie osiągnął tak wielkiego sukcesu na światowym rynku. Sama piosenka doczekała się nagrania w siedmiu innych wersjach językowych – po francusku, niemiecku, hiszpańsku, portugalsku, włosku, japońsku oraz w języku chińskim. Drugim utworem, który również osiągnął światowy sukces jest „When You're Gone”. Na notowaniach w Kanadzie, Australii, Włoszech i Wielkiej Brytanii utwór znalazł się w pierwszej dziesiątce.

W tym okresie Lavigne wygrała prawie wszystkie nagrody do których była nominowana. Na World Music Awards wygrała w dwóch kategoriach – Najlepszy pop-rockowy artysta oraz Najlepiej sprzedający się kanadyjski artysta. Podczas MTV Europe Music Awards zwyciężyła w kolejnych dwóch kategoriach. Wygrała także jedną nagrodę na Teen Choice Awards i zyskała pięć nominacji do Juno Awards.

W 2008 roku wyruszyła w trasę koncertową The Best Damn Tour, podczas której powstał album Live in Toronto. 5 lipca 2008 odwiedziła po raz drugi Polskę, dając koncert we wrocławskiej Hali Stulecia.

2009-11: Goodbye Lullaby

Już miesiąc po zakończeniu trasy The Best Damn Tour, Lavigne napisała i w swoim domowym studiu nagrała utwór „Black Star”, który został wykorzystany do promocji pierwszych perfum sygnowanych jej nazwiskiem o tej samej nazwie.

W lipcu 2009 roku rozpoczęła prace nad czwartym albumem studyjnym. Owocem pracy było dziewięć utworów – m.in. „Fine”, „Darlin” i „Everybody Hurts”. Część utworów z czwartego albumu Lavigne napisała sama w okresie swojej młodości. Utwór „Darlin” był jedną z pierwszych piosenek napisanych przez Kanadyjkę. Napisała go w wieku 15 lat, kiedy mieszkała jeszcze w Napanee.

Swój kolejny album zapowiedziała jako „inny niż wszystko, co do tej pory stworzyła”. Stwierdziła, że „łatwo się jej pisze pop-rockowe utwory, jednak tym razem chce zaprezentować fanom coś bardziej osobistego”. Większość piosenek na płycie to ballady nagrane za pomocą gitary akustycznej lub instrumentów klawiszowych. Wyjątek stanowi jeden utwór, który przypomina utwory Lavigne z poprzedniego albumu – The Best Damn Thing. „Dorosłam, a wraz ze mną moja muzyka”.

28 lutego 2010 artystka wystąpiła na ceremonii zamknięcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Vancouverze, wykonując utwory „My Happy Ending” i „Girlfriend”.

ata wydania albumu była wielokrotnie przekładana. Pierwotną datą jego wydania był listopad 2009. Kolejne przekładania dat doprowadziły do wydania albumu dopiero w 2011 roku.

31 grudnia 2010 ukazał się teledysk do pierwszego singla promującego czwarty album wokalistki – „What the Hell”. Utwór został wykonany przez piosenkarkę na żywo w noc sylwestrową podczas Dick Clark's New Year's Rockin' Eve. 4 marca 2011 roku w Polsce do sprzedaży trafił czwarty album wokalistki – Goodbye Lullaby. W porównaniu do poprzednich wydawnictw piosenkarki, album sprzedawał się słabo. Na całym świecie został sprzedany w ponad 1,3 mln. egzemplarzy. Zadebiutował na czwartym miejscu na liście Billboard 200. Jako kolejne single wydano także utwory „Smile” i „Wish You Were Here”. W marcu 2012 ukazał się teledysk do utworu „Goodbye”, który nie został wydany jako singiel. Teledysk miał być podziękowaniem dla fanów za wsparcie okazane podczas promocji albumu.

2012-2013: Avril Lavigne

Trzy miesiące po wydaniu Goodbye Lullaby, Avril Lavigne poinformowała fanów o rozpoczęciu prac nad piątym studyjnym albumem. Stwierdziła, że pod względem muzycznym płyta będzie zupełnym przeciwieństwem jej czwartego albumu i ukaże się prawdopodobnie w 2012 roku. Pod koniec 2011 roku przeniosła się do wytwórni Epic Records.

W lutym 2012 roku nawiązała współpracę z Davidem Hodgesem oraz wokalistą i liderem zespołu Nickelback, a zarazem jej obecnym mężem – Chadem Kroegerem, z którymi napisała znaczną część utworów na nowy album. W kwietniu 2012 poinformowała o oficjalnym zakończeniu prac nad płytą oraz że wybiera się na krótki odpoczynek przed „kolejną artystyczną podróżą”.

W październiku 2012 potwierdziła nagranie dwóch coverów na potrzeby anime One Piece Film: Z – „How You Remind Me” zespołu Nickelback oraz „Bad Reputation” z repertuaru Joan Jett. Pierwszy cover ukazał się 11 grudnia 2012, a „Bad Reputation” niczym nie różnił się od coveru nagranego przez artystkę pięć lat wcześniej.

Pierwszy singiel promujący album nazywa się „Here's To Never Growing Up” i został wydany 9 kwietnia 2013. Teledysk do utworu miał premierę 9 maja 2013.

tytuły kolejnych utworów z piątego albumu – „Hello Kitty”, który „ma w sobie powiew muzyki elektronicznej oraz zawiera wstawki w języku japońskim”, „Bad Girl”, w którego tworzeniu udział brał także Marilyn Manson, „Let Me Go” – duet z jej obecnym mężem Chadem Kroegerem i „Give You What You Like”, które opisała jako swój ulubiony utwór na albumie.

25 kwietnia 2013 w ramach promocji nowego singla, Lavigne wystąpiła w The Viper Room w Los Angeles. Na koncercie zaprezentowała kolejny utwór pochodzący z jej piątego albumu – „17".

19 lipca 2013 roku na serwisie YouTube premierę miał drugi singiel promujący album – „Rock And Roll”. Swoją fizyczną premierę singiel miał 27 sierpnia 2013, równocześnie z premierą teledysku. Na płycie znalazły się też spokojne, pełne emocji utwory tj. „Hush Hush” czy „Falling Fast” oraz „Hello Heartache”.

Piąty album piosenkarki nosi tytuł Avril Lavigne, a jego premiera miała miejsce 5 listopada 2013 roku.

W sklepie Target można wykupić płytę limitowaną, z dodatkami tj.akustyczny „Rock 'N Roll”, cover „Bad Reputation” oraz także cover zespołu Nickelback „How You Remind Me” . W Korei zostanie wydany także limitowany album, jednakże razem z DVD, na którym znajdą się 3 teledyski piosenek: „Here's To Never Growing Up”, „Rock 'N Roll” oraz „Let Me Go”. Album rozszedł się ponad 500.000 nakładzie. Avril rozpocznie nową, światową trasę 31 stycznia 2014 r. w Osace.

W marcu 2017 Avril Lavigne przeniosła się do wytwórni BMG. Ogłosiła także, że „wraca do korzeni” i zapowiedziała szósty album który ma się ukazać przed końcem 2017 roku.

Muzyka i teksty

W swojej muzyce Lavigne nawiązuje głównie do swoich osobistych przeżyć, problemów i wspomnień. Uważa, że jej teksty opowiadają o „byciu sobą bez względu na okoliczności oraz dążeniu do osiągnięcia swojego celu, nawet jeśli wszyscy mówią Ci, że jest to niemożliwe”. Na swoim debiutanckim albumie Let Go poruszyła tematykę problemów związanych z dorastaniem oraz zmianami, jakie nastąpiły w jej życiu. Swoim podejściem pokazywała swoją niezależność i niechęć do komercji, stanowiąc totalne przeciwieństwo pojawiających się wówczas współczesnych wykonawców muzyki pop. Po rozpoczęciu prac nad drugim studyjnym albumem powiedziała, że „jest zadowolona ze swojego debiutu, jednak nie odzwierciedla to w pełni jej potencjału jako kompozytorki i autorki tekstów” i zapowiedziała swój kolejny album jako znacznie cięższy, brzmieniem przypominający zawarte na debiutanckim albumie „Losing Grip” i „Unwanted”. Na swoim drugim albumie poruszyła tematy dotyczące jej osobistych problemów i uczuć. Przeciwieństwem był jej trzeci album studyjny – The Best Damn Thing. Od wydania albumu artystka radykalnie zmieniła swój wizerunek – zarówno muzyczny jak i sceniczny, co nie spodobało się sporej części fanów. Stwierdziła, że „album stworzony jest myślą o dobrej zabawie”, a utwory na nim zawarte nie są tak osobiste jak poprzednie wydawnictwa piosenkarki[42]. Kolejny album, Goodbye Lullaby opisała z kolei jako „głęboki i emocjonalny”, inny niż jej poprzednie albumy i najbardziej osobisty ze wszystkiego, co do tej pory stworzyła. Swój piąty album artystka zapowiada jako zróżnicowany stylistycznie i ambitniejszy od swoich poprzednich wydawnictw. „Na tym albumie śpiewam o rzeczach, o których nigdy wcześniej nie śpiewałam” – przyznała podczas jednego z wywiadów.

Dorastając, Lavigne słuchała m.in. Oasis, Dixie Chicks, Faith Hill i Alanis Morissette. Początkowo sama ukierunkowała się w stylu muzycznym zbliżonym do jej ówczesnych ulubionych wykonawców. Z czasem jednak wzrosło jej zainteresowanie muzyką rockową. Obecnie do jej ulubionych zespołów należą m.in. The Beach Boys, The Beatles, CCR, Ramones, U2 i Metallica. Wpływ na nią wywierają takie artystki jak Janis Joplin, Joan Jett oraz Courtney Love[45]. Podczas wielu wywiadów wspominała także o swoim zamiłowaniu do muzyki jazzowej i takich artystów jak Frank Sinatra czy Rat Pack. Ze względu na jej styl i upodobania muzyczne, media błędnie zaczęły określać jej muzykę jako punk. Sama jednak wielokrotnie temu zaprzeczała. „Słucham dużo muzyki rockowej, można zauważyć jej wyraźne wpływy w moich utworach, ale nie jestem punkiem, a moja muzyka tym bardziej nie jest punkowa. Gatunkiem, który tworzę i chcę tworzyć jest pop-rock”.

Muzykę Lavigne ciężko zakwalifikować do jednego konkretnego gatunku. Ostatecznie media i czasopisma takie jak New York Times czy Rolling Stone określiły jej muzykę jako połączenie takich gatunków jak pop-rock i rock.

Życie prywatne

Deryck Whibley

Gdy Avril Lavigne miała 17 lat, zaprzyjaźniła się z Deryckiem Whibleyem – wokalistą i gitarzystą zespołu Sum 41. Para zaczęła się spotykać w lutym 2004 roku. 27 czerwca 2005 roku, podczas ich pobytu w Wenecji, oficjalnie się zaręczyli. 15 lipca 2006 roku narzeczeni wzięli ślub. Wesele odbyło się w prywatnej posiadłości w Montecito, w Kalifornii.

7 miesięcy po zawarciu małżeństwa, Lavigne żartobliwie nawiązując do tytułu swojego trzeciego albumu powiedziała, że jest „najlepszą cholerną rzeczą, jaka mogła się mu przydarzyć” oraz zasugerowała, że w dużym stopniu pomogła Whibleyowi wyjść z uzależnienia od narkotyków.

Małżeństwo trwało niecałe trzy lata. Dnia 17 września 2009 para oficjalnie ogłosiła separację. Niecały miesiąc później Lavigne złożyła pozew o rozwód, który został sfinalizowany 16 listopada 2010 roku. Dawni małżonkowie pozostali jednak przyjaciółmi i są nimi do dzisiaj.

Wiosną 2010 roku, będąc w separacji z Whibleyem, Lavigne zaczęła się spotykać z Brodym Jennerem, jednak ich związek rozpadł się na początku 2012 roku.

W lipcu 2012 roku związała się z Chadem Kroegerem, liderem i wokalistą zespołu Nickelback. Poznali się podczas współpracy nad piątą płytą Lavigne, na początku 2012 roku. Ich związek ujrzał światło dzienne dnia 22 sierpnia 2012 roku – gdy oficjalnie ogłosili swoje zaręczyny, które miały miejsce 8 sierpnia 2012. Ich ślub odbył się 1 lipca 2013 roku w zamku Château La Napoule, znajdującym się w Mandelieu-la-Napoule, na południu Francji. W 2015 roku Lavigne wniosła pozew o rozwód.